Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στηρίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα μέσω της ετήσιας απονομής του θεσπισθέντος το 1988 βραβείου Ζαχάρωφ για την ελευθερία της σκέψης. Το βραβείο απονέμεται σε πρόσωπα με εξέχουσα συμβολή στον ανά τον κόσμο αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, εφιστώντας την προσοχή όλων στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς και στηρίζοντας τους βραβευθέντες και τον σκοπό τους.
Πώς επιλέγεται ο νικητής;
Τον Σεπτέμβριο κάθε έτους οι βουλευτές του ΕΚ μπορούν να προτείνουν υποψηφίους για το βραβείο Ζαχάρωφ. Κάθε υποψήφιος πρέπει να έχει την υποστήριξη τουλάχιστον 40 βουλευτών του ΕΚ και κάθε βουλευτής μπορεί να υποστηρίξει έναν μόνο υποψήφιο. Στη συνέχεια, οι υπογεγραμμένες υποψηφιότητες, συνοδευόμενες από δικαιολογητικά, αξιολογούνται κατά τη διάρκεια κοινής συνεδρίασης της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων και της Επιτροπής Ανάπτυξης. Έπειτα καταρτίζεται τελικός κατάλογος τριών υποψηφίων και υποβάλλεται στη Διάσκεψη των Προέδρων για την τελική ψηφοφορία. Ο επιλεγείς προς βράβευση ανακοινώνεται συνήθως τον Οκτώβριο.
Τον Σεπτέμβριο κάθε έτους οι βουλευτές του ΕΚ μπορούν να προτείνουν υποψηφίους για το βραβείο Ζαχάρωφ. Κάθε υποψήφιος πρέπει να έχει την υποστήριξη τουλάχιστον 40 βουλευτών του ΕΚ και κάθε βουλευτής μπορεί να υποστηρίξει έναν μόνο υποψήφιο. Στη συνέχεια, οι υπογεγραμμένες υποψηφιότητες, συνοδευόμενες από δικαιολογητικά, αξιολογούνται κατά τη διάρκεια κοινής συνεδρίασης της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων και της Επιτροπής Ανάπτυξης. Έπειτα καταρτίζεται τελικός κατάλογος τριών υποψηφίων και υποβάλλεται στη Διάσκεψη των Προέδρων για την τελική ψηφοφορία. Ο επιλεγείς προς βράβευση ανακοινώνεται συνήθως τον Οκτώβριο.
Βραβείο Ζαχάρωφ 2016
Η Nadia Murad Basee Taha και η Lamiya Aji Bashar, θύματα σεξουαλικής δουλείας του Ισλαμικού Κράτους (IS), επέζησαν και έγιναν εκπρόσωποι των γυναικών που έχουν υποστεί σεξουαλική βία από το IS. Είναι δημόσιες υποστηρίκτριες της κοινότητας των Γεζίντι του Ιράκ, μιας θρησκευτικής μειονότητας κατά της οποίας οι μαχητές του IS έχουν εξαπολύσει εκστρατεία γενοκτονίας.
Στις 3 Αυγούστου 2014 το IS δολοφόνησε όλους τους άρρενες του χωριού Kocho, στην περιοχή Sinjar του Ιράκ, τόπο καταγωγής της Aji Bashar και της Murad. Μετά τη σφαγή αυτή, το IS προχώρησε στην υποδούλωση γυναικών και παιδιών. Όλες οι γυναίκες, μεταξύ αυτών η Aji Bashar, η Murad και οι αδελφές τους, απήχθησαν, αγοράστηκαν και πουλήθηκαν επανειλημμένα και χρησιμοποιήθηκαν ως σκλάβες του σεξ. Στη σφαγή στο Kocho η Murad έχασε έξι από τους αδερφούς της και τη μητέρα της, η οποία δολοφονήθηκε μαζί με άλλες 80 μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκες που κρίθηκε ότι δεν είχαν σεξουαλική αξία. Θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης έπεσε και η Aji Bashar μαζί με τις έξι αδελφές της. Πουλήθηκε πέντε φορές σε μαχητές και αναγκάστηκε να κατασκευάσει βόμβες και γιλέκα αυτοκτονίας στη Μοσούλη μετά την εκτέλεση των αδερφών και του πατέρα της από μαχητές του IS.
Τον Νοέμβριο του 2014 η Murad κατόρθωσε να δραπετεύσει με τη βοήθεια γειτόνων της, οι οποίοι την έβγαλαν από την περιοχή που ελεγχόταν από το IS, και έτσι έφτασε σε καταυλισμό προσφύγων στο βόρειο Ιράκ και έπειτα στη Γερμανία. Ένα έτος αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2015, η Murad μίλησε για την εμπειρία της στην πρώτη στην ιστορία σύνοδο του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για την εμπορία ανθρώπων. Τον Σεπτέμβριο του 2016 έγινε η πρώτη πρέσβειρα καλής θέλησης του UNODC (Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών και την Πρόληψη του Εγκλήματος) για την αξιοπρέπεια των επιζώντων από εμπορία ανθρώπων και συμμετείχε σε παγκόσμιες και τοπικές πρωτοβουλίες ευαισθητοποίησης σχετικά με τη δεινή θέση αναρίθμητων θυμάτων εμπορίας. Τον Οκτώβριο του 2016 το Συμβούλιο της Ευρώπης την τίμησε με το Βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Václav Havel.
Η Aji Bashar έκανε πολλές αποτυχημένες προσπάθειες να δραπετεύσει προτού τελικά το κατορθώσει τον Απρίλιο με τη βοήθεια της οικογένειάς της, που πλήρωσε διακινητές της περιοχής για τον σκοπό αυτό. Καθώς περνούσε τα κουρδικά σύνορα, κινούμενη όσο το δυνατόν πιο γρήγορα προς τα εδάφη που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης του Ιράκ, και με τους μαχητές του IS να την ακολουθούν κατά πόδας, εξερράγη νάρκη που είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους δύο γνωστοί της και η ίδια να τραυματιστεί και σχεδόν να τυφλωθεί. Ευτυχώς, κατάφερε να δραπετεύσει και εστάλη τελικά στη Γερμανία για ιατρική περίθαλψη, όπου βρήκε ξανά τα αδέλφια της που είχαν επιζήσει. Μετά την αποκατάσταση της υγείας της, η Aji Bashar δραστηριοποιείται για την ευαισθητοποίηση του κοινού όσον αφορά τη δεινή κατάσταση της κοινότητας των Γεζίντι, ενώ συνεχίζει να βοηθά γυναίκες και παιδιά που έπεσαν θύματα δουλείας και θηριωδιών από το IS.
Στις 3 Αυγούστου 2014 το IS δολοφόνησε όλους τους άρρενες του χωριού Kocho, στην περιοχή Sinjar του Ιράκ, τόπο καταγωγής της Aji Bashar και της Murad. Μετά τη σφαγή αυτή, το IS προχώρησε στην υποδούλωση γυναικών και παιδιών. Όλες οι γυναίκες, μεταξύ αυτών η Aji Bashar, η Murad και οι αδελφές τους, απήχθησαν, αγοράστηκαν και πουλήθηκαν επανειλημμένα και χρησιμοποιήθηκαν ως σκλάβες του σεξ. Στη σφαγή στο Kocho η Murad έχασε έξι από τους αδερφούς της και τη μητέρα της, η οποία δολοφονήθηκε μαζί με άλλες 80 μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκες που κρίθηκε ότι δεν είχαν σεξουαλική αξία. Θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης έπεσε και η Aji Bashar μαζί με τις έξι αδελφές της. Πουλήθηκε πέντε φορές σε μαχητές και αναγκάστηκε να κατασκευάσει βόμβες και γιλέκα αυτοκτονίας στη Μοσούλη μετά την εκτέλεση των αδερφών και του πατέρα της από μαχητές του IS.
Τον Νοέμβριο του 2014 η Murad κατόρθωσε να δραπετεύσει με τη βοήθεια γειτόνων της, οι οποίοι την έβγαλαν από την περιοχή που ελεγχόταν από το IS, και έτσι έφτασε σε καταυλισμό προσφύγων στο βόρειο Ιράκ και έπειτα στη Γερμανία. Ένα έτος αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2015, η Murad μίλησε για την εμπειρία της στην πρώτη στην ιστορία σύνοδο του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για την εμπορία ανθρώπων. Τον Σεπτέμβριο του 2016 έγινε η πρώτη πρέσβειρα καλής θέλησης του UNODC (Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών και την Πρόληψη του Εγκλήματος) για την αξιοπρέπεια των επιζώντων από εμπορία ανθρώπων και συμμετείχε σε παγκόσμιες και τοπικές πρωτοβουλίες ευαισθητοποίησης σχετικά με τη δεινή θέση αναρίθμητων θυμάτων εμπορίας. Τον Οκτώβριο του 2016 το Συμβούλιο της Ευρώπης την τίμησε με το Βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Václav Havel.
Η Aji Bashar έκανε πολλές αποτυχημένες προσπάθειες να δραπετεύσει προτού τελικά το κατορθώσει τον Απρίλιο με τη βοήθεια της οικογένειάς της, που πλήρωσε διακινητές της περιοχής για τον σκοπό αυτό. Καθώς περνούσε τα κουρδικά σύνορα, κινούμενη όσο το δυνατόν πιο γρήγορα προς τα εδάφη που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης του Ιράκ, και με τους μαχητές του IS να την ακολουθούν κατά πόδας, εξερράγη νάρκη που είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους δύο γνωστοί της και η ίδια να τραυματιστεί και σχεδόν να τυφλωθεί. Ευτυχώς, κατάφερε να δραπετεύσει και εστάλη τελικά στη Γερμανία για ιατρική περίθαλψη, όπου βρήκε ξανά τα αδέλφια της που είχαν επιζήσει. Μετά την αποκατάσταση της υγείας της, η Aji Bashar δραστηριοποιείται για την ευαισθητοποίηση του κοινού όσον αφορά τη δεινή κατάσταση της κοινότητας των Γεζίντι, ενώ συνεχίζει να βοηθά γυναίκες και παιδιά που έπεσαν θύματα δουλείας και θηριωδιών από το IS.
Βραβείο Ζαχάρωφ 2016:
Δύο γυναίκες της κοινότητας των Γεζίντι διηγούνται την ιστορία τους |
|
Κάτοχοι του βραβείου
Nelson Rolihlahla Mandela - 1988, Νότια Αφρική
«Αυτό που μετρά στη ζωή δεν είναι απλά να έχουμε ζήσει. Είναι η διαφορά που έχουμε κάνει στις ζωές των άλλων» είπε κάποτε ο NELSON ROLIHLAHLA MANDELA.
Ο Nelson Mandela πέθανε στις 5 Δεκεμβρίου 2013 στο σπίτι του στο Γιοχάνεσμπουργκ, σε ηλικία 95 ετών. Ο θάνατός του προκάλεσε παγκόσμιες εκδηλώσεις πένθους αλλά επίσης και τον γιορτασμό μιας ζωής αφιερωμένης στην ελευθερία, τη δημοκρατία και την ισότητα.
Ήταν ο πρώτος, μαζί με τον σοβιετικό αντιφρονούντα Anatoly Marchenko, που τιμήθηκε με το Βραβείο Ζαχάρωφ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το 1988. Την εποχή της βράβευσής του βρισκόταν ακόμη σε κατ' οίκον κράτηση από το καθεστώς του απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής, που τον είχε φυλακίσει επί 27 χρόνια για τον αγώνα του ενάντια στον ρατσισμό.
Ο Mandela ήταν ενεργό μέλος του Αφρικανικού Εθνικού Κονγκρέσου και συνιδρυτής του πρώτου δικηγορικού γραφείου μαύρων στη Νότια Αφρική, και γινόταν πιο μαχητικός όσο το καθεστώς του απαρτχάιντ γινόταν πιο καταπιεστικό. Καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη το 1964 και τελικά απελευθερώθηκε το 1990 καθώς το καθεστώς του απαρτχάιντ άρχισε να λυγίζει κάτω από τη διεθνή και εγχώρια πίεση.
Λίγο μετά την απελευθέρωσή του, ο Mandela μίλησε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σχετικά με την ανάγκη για μια δίκαιη και μακροπρόθεσμη λύση που θα μετασχημάτιζε τη Νότια Αφρική σε μια «ενωμένη, δημοκρατική και χωρίς φυλετικές διακρίσεις χώρα». Οτιδήποτε άλλο θα αποτελούσε «προσβολή στη μνήμη αμέτρητων πατριωτών στη Νότια Αφρική και στην υπόλοιπη περιοχή μας, που θυσίασαν ακόμα και τη ζωή τους για να φτάσουμε σήμερα να λέμε με σιγουριά ότι πλησιάζει το τέλος του απαρτχάιντ».
Κατά τη δεκαετία του 1990, ο Mandela καθοδήγησε τη μετάβαση της Νότιας Αφρικής από το απαρτχάιντ σε μια δημοκρατία χωρίς φυλετικούς αποκλεισμούς. Ως πρόεδρος, κατά την περίοδο 1994-1999, ήταν υπέρμαχος της «αλήθειας και συμφιλίωσης» ως δρόμου για την ειρήνη.
Μετά τον θάνατό του, το 2013, ακολούθησε πλήθος εκδηλώσεων ως φόρος τιμής, μεταξύ άλλων από το Δίκτυο του Βραβείου Ζαχάρωφ. «Σήμερα η Νότια Αφρική χάνει τον πατέρα της, ο κόσμος χάνει έναν ήρωα. Αποτίω φόρο τιμής σε έναν από τους σημαντικότερους ανθρώπους της εποχής μας. Ο Nelson Mandela πεθαίνει σήμερα, αλλά η κληρονομιά του θα διαρκέσει για πάντα» είπε ο Martin Schulz, πρόεδρος του ΕΚ και συμπρόεδρος του Δικτύου του Βραβείου Ζαχάρωφ.
«Αυτό που μετρά στη ζωή δεν είναι απλά να έχουμε ζήσει. Είναι η διαφορά που έχουμε κάνει στις ζωές των άλλων» είπε κάποτε ο NELSON ROLIHLAHLA MANDELA.
Ο Nelson Mandela πέθανε στις 5 Δεκεμβρίου 2013 στο σπίτι του στο Γιοχάνεσμπουργκ, σε ηλικία 95 ετών. Ο θάνατός του προκάλεσε παγκόσμιες εκδηλώσεις πένθους αλλά επίσης και τον γιορτασμό μιας ζωής αφιερωμένης στην ελευθερία, τη δημοκρατία και την ισότητα.
Ήταν ο πρώτος, μαζί με τον σοβιετικό αντιφρονούντα Anatoly Marchenko, που τιμήθηκε με το Βραβείο Ζαχάρωφ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το 1988. Την εποχή της βράβευσής του βρισκόταν ακόμη σε κατ' οίκον κράτηση από το καθεστώς του απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής, που τον είχε φυλακίσει επί 27 χρόνια για τον αγώνα του ενάντια στον ρατσισμό.
Ο Mandela ήταν ενεργό μέλος του Αφρικανικού Εθνικού Κονγκρέσου και συνιδρυτής του πρώτου δικηγορικού γραφείου μαύρων στη Νότια Αφρική, και γινόταν πιο μαχητικός όσο το καθεστώς του απαρτχάιντ γινόταν πιο καταπιεστικό. Καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη το 1964 και τελικά απελευθερώθηκε το 1990 καθώς το καθεστώς του απαρτχάιντ άρχισε να λυγίζει κάτω από τη διεθνή και εγχώρια πίεση.
Λίγο μετά την απελευθέρωσή του, ο Mandela μίλησε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σχετικά με την ανάγκη για μια δίκαιη και μακροπρόθεσμη λύση που θα μετασχημάτιζε τη Νότια Αφρική σε μια «ενωμένη, δημοκρατική και χωρίς φυλετικές διακρίσεις χώρα». Οτιδήποτε άλλο θα αποτελούσε «προσβολή στη μνήμη αμέτρητων πατριωτών στη Νότια Αφρική και στην υπόλοιπη περιοχή μας, που θυσίασαν ακόμα και τη ζωή τους για να φτάσουμε σήμερα να λέμε με σιγουριά ότι πλησιάζει το τέλος του απαρτχάιντ».
Κατά τη δεκαετία του 1990, ο Mandela καθοδήγησε τη μετάβαση της Νότιας Αφρικής από το απαρτχάιντ σε μια δημοκρατία χωρίς φυλετικούς αποκλεισμούς. Ως πρόεδρος, κατά την περίοδο 1994-1999, ήταν υπέρμαχος της «αλήθειας και συμφιλίωσης» ως δρόμου για την ειρήνη.
Μετά τον θάνατό του, το 2013, ακολούθησε πλήθος εκδηλώσεων ως φόρος τιμής, μεταξύ άλλων από το Δίκτυο του Βραβείου Ζαχάρωφ. «Σήμερα η Νότια Αφρική χάνει τον πατέρα της, ο κόσμος χάνει έναν ήρωα. Αποτίω φόρο τιμής σε έναν από τους σημαντικότερους ανθρώπους της εποχής μας. Ο Nelson Mandela πεθαίνει σήμερα, αλλά η κληρονομιά του θα διαρκέσει για πάντα» είπε ο Martin Schulz, πρόεδρος του ΕΚ και συμπρόεδρος του Δικτύου του Βραβείου Ζαχάρωφ.
Salima Ghezali - 1997, Αλγερία
Η SALIMA GHEZALI είναι αλγερινή δημοσιογράφος, συγγραφέας και υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών και της δημοκρατίας στην Αλγερία. Η θαραλλέα στάση της υπέρ της ειρήνης κατά τον εμφύλιο πόλεμο της Αλγερίας δέχθηκε τα πυρά τόσο της κυβέρνησης όσο και των ισλαμιστών, και η αλγερινή εβδομαδιαία εφημερίδα La Nation, της οποίας ήταν αρχισυντάκτρια η Ghezali, έκλεισε με παρέμβαση των αρχών.
Όταν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αναγνώρισε, το 1997, το θάρρος της στην υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου και το έργο της για τα δικαιώματα των γυναικών, η Ghezali ανήκε σε μια κοινότητα υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων «που έμοιαζε μικρή και αδύναμη» στην Αλγερία. Όταν παρέλαβε το Βραβείο Ζαχάρωφ έφερε στο προσκήνιο τη δραματική κατάσταση της Αλγερίας μετά από χρόνια πολέμου.
Η SALIMA GHEZALI είναι αλγερινή δημοσιογράφος, συγγραφέας και υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών και της δημοκρατίας στην Αλγερία. Η θαραλλέα στάση της υπέρ της ειρήνης κατά τον εμφύλιο πόλεμο της Αλγερίας δέχθηκε τα πυρά τόσο της κυβέρνησης όσο και των ισλαμιστών, και η αλγερινή εβδομαδιαία εφημερίδα La Nation, της οποίας ήταν αρχισυντάκτρια η Ghezali, έκλεισε με παρέμβαση των αρχών.
Όταν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αναγνώρισε, το 1997, το θάρρος της στην υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου και το έργο της για τα δικαιώματα των γυναικών, η Ghezali ανήκε σε μια κοινότητα υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων «που έμοιαζε μικρή και αδύναμη» στην Αλγερία. Όταν παρέλαβε το Βραβείο Ζαχάρωφ έφερε στο προσκήνιο τη δραματική κατάσταση της Αλγερίας μετά από χρόνια πολέμου.
Δημοσιογράφοι χωρίς σύνορα - 2005, κεντρικά γραφεία στη Γαλλία
Οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα είναι μια διεθνής ΜΚΟ που εδρεύει στη Γαλλία και αγωνίζεται για την ελευθερία της πληροφόρησης σε όλο τον κόσμο.
Για τους Δημοσιογράφους Χωρίς Σύνορα (RWB), η ελευθερία της έκφρασης και της πληροφόρησης θα είναι πάντοτε η σημαντικότερη ελευθερία στον κόσμο και το θεμέλιο κάθε δημοκρατίας. Η οργάνωση υποστηρίζει ότι «αν οι δημοσιογράφοι δεν ήταν ελεύθεροι να μεταδίδουν τα γεγονότα, να καταγγέλλουν παραβιάσεις και να ευαισθητοποιούν το κοινό, πώς θα αντιμετωπίζαμε το πρόβλημα των παιδιών στρατιωτών, πώς θα υπερασπιζόμασταν τα δικαιώματα των παιδιών ή θα προστατεύαμε το περιβάλλον μας;»
Οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα είναι μια διεθνής ΜΚΟ που εδρεύει στη Γαλλία και αγωνίζεται για την ελευθερία της πληροφόρησης σε όλο τον κόσμο.
Για τους Δημοσιογράφους Χωρίς Σύνορα (RWB), η ελευθερία της έκφρασης και της πληροφόρησης θα είναι πάντοτε η σημαντικότερη ελευθερία στον κόσμο και το θεμέλιο κάθε δημοκρατίας. Η οργάνωση υποστηρίζει ότι «αν οι δημοσιογράφοι δεν ήταν ελεύθεροι να μεταδίδουν τα γεγονότα, να καταγγέλλουν παραβιάσεις και να ευαισθητοποιούν το κοινό, πώς θα αντιμετωπίζαμε το πρόβλημα των παιδιών στρατιωτών, πώς θα υπερασπιζόμασταν τα δικαιώματα των παιδιών ή θα προστατεύαμε το περιβάλλον μας;»
Aliaksandr Milinkevich - 2006, Λευκορωσία
Ο Aliaksandr Milinkevich είναι ηγέτης του δημοκρατικού αντιπολιτευόμενου Κινήματος για την Ελευθερία στη Λευκορωσία και είχε «το θάρρος να αμφισβητήσει την τελευταία δικτατορία στην Ευρώπη», όπως το είχε διατυπώσει ο τότε πρόεδρος του Κοινοβουλίου Borrell Fontelles όταν του απένειμε το Βραβείο Ζαχάρωφ το 2006.
Ο Aliaksandr Milinkevich είναι ηγέτης του δημοκρατικού αντιπολιτευόμενου Κινήματος για την Ελευθερία στη Λευκορωσία και είχε «το θάρρος να αμφισβητήσει την τελευταία δικτατορία στην Ευρώπη», όπως το είχε διατυπώσει ο τότε πρόεδρος του Κοινοβουλίου Borrell Fontelles όταν του απένειμε το Βραβείο Ζαχάρωφ το 2006.
Asmaa Mahfouz - 2011, Αίγυπτος
Η ASMAA MAHFOUZ είναι αιγύπτια ακτιβίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συνιδρύτρια του κινήματος νεολαίας «6η Απριλίου». Όταν η σπίθα της επανάστασης στην Τυνησία έφτασε στην Αίγυπτο στις αρχές του 2011, η Asmaa Mahfouz αψήφησε την καταστολή των ακτιβιστών από το καθεστώς του Hosni Mubarak και δημοσίευσε εκκλήσεις σε διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο διαδίκτυο, καλώντας τους Αιγύπτιους να διεκδικήσουν την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και τα ανθρώπινα δικαιώματά τους με ειρηνική διαμαρτυρία στην πλατεία Ταχρίρ. Το βίντεο που ανάρτησε διαδόθηκε ταχύτατα και ενέπνευσε ένα κύμα παρόμοιων βίντεο, με αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες άτομα να κατακλύσουν την πλατεία Ταχρίρ, καλώντας τον Hosni Mubarak να δώσει τέλος στην 30ετή κυριαρχία του στην Αίγυπτο, το οποίο και έπραξε στις 11 Φεβρουαρίου 2011.
Η ASMAA MAHFOUZ είναι αιγύπτια ακτιβίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συνιδρύτρια του κινήματος νεολαίας «6η Απριλίου». Όταν η σπίθα της επανάστασης στην Τυνησία έφτασε στην Αίγυπτο στις αρχές του 2011, η Asmaa Mahfouz αψήφησε την καταστολή των ακτιβιστών από το καθεστώς του Hosni Mubarak και δημοσίευσε εκκλήσεις σε διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο διαδίκτυο, καλώντας τους Αιγύπτιους να διεκδικήσουν την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και τα ανθρώπινα δικαιώματά τους με ειρηνική διαμαρτυρία στην πλατεία Ταχρίρ. Το βίντεο που ανάρτησε διαδόθηκε ταχύτατα και ενέπνευσε ένα κύμα παρόμοιων βίντεο, με αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες άτομα να κατακλύσουν την πλατεία Ταχρίρ, καλώντας τον Hosni Mubarak να δώσει τέλος στην 30ετή κυριαρχία του στην Αίγυπτο, το οποίο και έπραξε στις 11 Φεβρουαρίου 2011.
Φύλλο εργασίας
Πηγή: http://www.europarl.europa.eu/sakharovprize/el/home/the-prize.html
Εργάστηκαν οι μαθήτριες: Μυρσίνη Μ. και Κατερίνα Μ.